Ilya Prigogine

Ilya Prigogine

(1977)
Nome orixinal	(ru) Илья́ Рома́нович Приго́жин (fr) Ilya Romanovich Prigogine
Biografía
Nacemento	12 de xaneiro de 1917 (Xuliano) Moscova, Rusia
Morte	28 de maio de 2003 (86 anos) Bruxelas-Capital, Bélxica
Datos persoais
País de nacionalidade	Bélxica (1949–) Imperio Ruso
Educación	Universidade Libre de Bruxelas
Director de tese	Théophile de Donder
Actividade
Campo de traballo	Química e física
Ocupación	filósofo , químico , profesor universitario , físico , escritor de non ficción
Empregador	Universidade de Texas en Austin Universidade Libre de Bruxelas Universidade de Chicago
Membro de	Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos (asociado estranxeiro da Academia Nacional de Ciencias) (1967–) Academia Alemã de Ciências em Berlim (pt) Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos Academia de Ciencias de Rusia International Academy of the History of Science (pt) Academia Romena (pt) Academia de Ciencias da URSS Academia Nacional de Ciências da Ucrânia (pt) North Rhine-Westphalia Academy for Sciences and Arts (en) Leopoldina
Alumnos	Pierre M. V. Résibois (en)
Influencias	Ludwig Boltzmann e Théophile de Donder
Lingua	Lingua francesa, lingua inglesa e lingua rusa
Obra
Doutorando	Radu Bălescu, Adi Bulsara (pt) , Manuel García Velarde, Harry Friedmann (en) , Grégoire Nicolis, Zili Zhang (en) , Michael Vladimirovich Rosenberg (en) , Werner Horsthemke (en) , Leon Brenig (en) , Bernard Lavenda (en) , Francisco de Assis Bosco (en) , Dilip Kumar Kondepudi (en) , Alexandre Serge François Pomposo (en) , Alkis P. Grecos (en) , André De Palma, Paul Mandel e Ping Chen (en)
Arquivos en	Centro Harry Ransom [ MS-3335]
Outro
Título	Vizconde
Premios (1995)  doutor honoris causa pola Universidade de Valladolid (1995)  doutor honoris causa pola Vrije Universiteit Brussel (12 de xullo de 1994)  Q126416251 (1994)  Kampé de Fériet Award (en) (29 de marzo de 1991)  Q126416220 (1983)  Honda Prize (en) (1977)  Premio Nobel de Química (1976)  Medalha Rumford (pt) (1975)  Medalha Cothenius (pt) (1972)  Bourke Award (en) (1955)  Prêmio Francqui (pt)  Orden da Amistade  comandante da Lexión de Honra  doutor honoris causa pola universidade Xaguelónica de Cracovia  Prêmio Bogoliubov (pt)

Ilya Prigogine, en ruso: Илья́ Рома́нович Приго́жин, nado o 25 de xaneiro de 1917 en Moscova e finado o 28 de maio de 2003 en Bruxelas, foi un físico, químico, sistémico e profesor universitario belga de orixe soviética, galardoado co Premio Nobel de Química do ano 1977.

Traxectoria

Prigogine naceu en Moscova, Rusia nun fogar de orixe xudía. Fuxiu coa súa familia en 1921, tras a constitución da URSS, cara a Europa Occidental, establecéndose en Bélxica en 1929. Estudou química na Universidade Libre de Bruxelas en Bélxica, onde foi profesor de fisicoquímica e física teórica a partir de 1947.

En 1959, converteuse no director do Instituto Internacional de Solvay de Bruxelas. Foi así mesmo catedrático de química na Universidade de Chicago e de física e enxeñería química na Universidade de Texas nos Estados Unidos, onde fundou en 1967 o Instituto de Mecánica Estatística e Termodinámica.

En 1989 foi nomeado vizconde polo rei Balduíno de Bélxica.

Foi autor de multitude de libros: Estudos termodinámicos de fenómenos irreversibles (1947), Tratado de termodinámica química (1950), Termodinámica de non equilibrios (1965), Estrutura, disipación e vida (1967) e Estrutura, estabilidade e flutuacións (1971).
Á beira de Isabelle Stengers escribiu:

• La Nouvelle Alliance (A nova alianza) 1979
• Order out of Chaos 1984
• Entre le temps et l’éternité, París, Fayard, 1988. Reeditado por Flammarion, « Champs » n° 262

Investigacións científicas

Especialista en termodinámica, realizou investigacións teóricas sobre a expansión da termodinámica clásica no estudo dos procesos irreversibles coa teoría das estruturas disipativas. Considéraselle o precursor da teoría do caos.

En 1977 foi galardoado pola Real Academia das Ciencias de Suecia co premio Nobel de Química por unha gran contribución á acertada extensión da teoría termodinámica a sistemas afastados do equilibrio, que só poden existir en conxunción coa súa contorna.

Outro dos seus máis soados libros, de título Tan só unha ilusión, é unha antoloxía de dez ensaios (elaborados entre 1972 e 1982) nos que Prigogine fala con especial afán sobre este novo estado da materia: as estruturas disipativas, asegurando que con estes novos conceptos ábrese un "novo diálogo entre o home e a natureza".

Véxase tamén

Outros artigos

• Entropía
• Caos
• Círculo Eranos
• Isabelle Stengers
• Teoría de sistemas
• Autopoiesis
• Teoría das catástrofes
• Teoría do caos
• Premio Nobel de Química

Ligazóns externas

• Páxina do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 1977 (en inglés)
• Biografía na páxina do Instituto Nobel 1977 (en inglés)
• Ilya Prigogine en Biografías y vidas(en castelán)
• Ilya Prigogine en You Tube (en inglés)

Predecesor: William Lipscomb

Premio Nobel de Química 1977

Sucesor: Peter D. Mitchell